[66] Ocena bloga http://mistrz-marionetek.blogspot.com/

To moja pierwsza ocena w życiu (nie licząc próbnej), dlatego proszę o wyrozumiałość. Krytyka również mile widziana, ale uzasadniona. Jestem początkująca, więc jeszcze nie do końca wiem, jak dobrze mam oceniać, zatem wszelkie sugestie bardzo mnie ucieszą.

Autor: Strzyga

Wiek: ?

Adres: mistrz-marionetek

Data zgłoszenia: 9.02.13

Oceniająca: Fragola

1. Pierwsze wrażenie 

Z punktu widzenia zwykłego czytelnika stwierdziłabym, iż Mistrz-Marionetek to horror pełen rozlewu krwi i szczęku łamanych kości. Uśmiech momentalnie wymalował się na mojej twarzy, gdyż taka wizja odpowiadała w tym momencie najtrafniej mojemu niezbyt dobremu samopoczuciu. Mistrz-Marionetek owiewa dziwną tajemniczością i poniekąd grozą. Takie przynajmniej mam odczucia, patrząc na ten fantastyczny adres. Tak, jest naprawdę dobry. Zdaje się być do końca przemyślany, ale jak bardzo wiąże się z historią, przekonamy się w dalszej części. Na chwilę obecną mam bardzo miłe odczucia, zainteresowałaś mnie bowiem tym tytułem i już tylko myślę, czy moje przypuszczenia będą prawdziwe.

Belka natomiast jest nieco inna niżeli te, które spotykałam do tej pory, więc nie wiem do końca, co mam o niej sądzić. Prawdopodobnie cytat pochodzi z Twojego opowiadania i bardzo możliwe, iż któryś z Twych bohaterów właśnie to zdanie wypowie, ale na chwilę obecną nie jestem w stanie wykrzesać z siebie czegoś więcej. Jednakże biorąc pod uwagę, iż jest to jakby wprowadzenie do historii, zatem uważam, że belka powinna oddawać jego charakter chociaż w minimalnym stopniu. Tobie się to udało z racji tego, iż wyciągnęłaś (na razie to tylko przypuszczenia) jedno ze zdań, które należą do Twoich postaci i chyba to tyle w tej kwestii. Cóż więcej mogę powiedzieć? „Nie jestem dżentelmenem - burknął w końcu, odwracając wzrok i zakładając leżący na stole cylinder” - w zasadzie zdanie wyrwane z kontekstu nie należy do moich ulubionych napisów na belkę górną, ale postawiłaś na oryginalność, osobiście się z czymś takim jeszcze nie spotkałam, zatem nie widzę problemu, byś otrzymała w 'pierwszym wrażeniu' maksymalną liczbę punktów.

5/5

 

2. Szablon 
Rzeczywiście powiało grozą, głównie za sprawą czarnego tła i dziwnie przerażających postaci na nim. Nie jestem jakimś szpecem, jeśli chodzi o grafikę komputerową, toteż nie będę rozwodzić się na ten temat aż zanadto. Ocenię tak ogólnikowo, gdyż się na tym za bardzo nie znam, zatem nie będę starała się oceniać jak profesjonalista, bo nim zwyczajnie nie jestem. Natomiast powiem jako zwykły czytelnik - zainteresowałaś mnie tą szatą graficzną, chociaż widzę w niej pewne niedoskonałości. Weźmy pod uwagę tło posta – widać na nim maleńkie kwadraciki znajdujące się obok siebie. Nieudane nieco, ale nie przeszkadza to absolutnie w niczym – tylko przy dokładniejszym oglądzie widać maleńki błąd szabloniarza. Nad menu, znajdującym się na górze, widzimy marionetkę a obok niej krwisty napis „Marionetki najłatwiej zmienić w wisielców. Sznurki już mają.” - no nie powiem, oryginalne, acz osobiście wybrałabym zupełnie inną czcionkę, jakąś bardziej wymyślną. Nie twierdzę jednak, że prostota jest zła. Ja po prostu wyobrażam sobie ten napis nieco inaczej, ale tak również jest dobrze.
Zakładki mamy na górze, zatem po kolei:

• Spis Treści – wiadomo. Przejrzyście ułożone.
• Mistrz Marionetek – tajemniczy opis opowiadania, który teraz ciężko mi przypasować do jakiegoś określonego gatunku. Być może będzie to horror, a może i domieszka fantasy; tego nie wiem. W każdym razie pozostawiasz nutkę niepewności. Poniżej wspomniałaś o cytacie na belce. A jednak się nie myliłam, zdanie pojawiło się w tekście.
• Strzyga – opis Ciebie. Bardzo zwięzły i na temat.
• Muzyka – wiadomo. Podoba mi się, że piosenki odnoszą się w pewien sposób do bohaterów. Nie spotkałam się jeszcze z czymś takim.
• Linki – ta zakładka trochę mi skakała i nie mogłam na nią natrafić. To przez ten kod CSS.

Wszystko jest na swoim miejscu, nie mam żadnych zastrzeżeń. Gryzie mnie może troszkę aplikacja 'obserwatorzy' – nie przepadam za nią, ale wiem, iż jest przydatna, więc jeśli Tobie odpowiada i czytelnikom to nie mam więcej uwag.
Co do ogółu szablonu – nie jest najgorszy, ale też i nie najlepszy. Owszem, powiewa grozą i innością, ale jednak sądzę, że nie oddaje w pełni charakteru tej historii. Obrazki znajdujące się na szablonie nie do końca przypadły mi do gustu, ale jak to się mówi – o gustach się nie dyskutuje.
Czcionki są w porządku, nie ograniczyłaś się tylko do tej podstawowej. Wszystko jest przejrzyste.

12/15

3. Treść

 

Prolog

Dynamiczne opisy i wartka, pełna grozy akcja to prawdziwe błogosławieństwo. Bawisz się słowem, ukazując w pełnym obliczu obraz swojej powieści. Potrafisz operować uczuciami innych – momentalnie serce podskoczyło mi do gardła, czytając początkowe sceny. Byłam święcie przekonana, iż to wszystko dzieje się naprawdę, a tu takie zaskoczenie – akcja rozgrywała się w filmie. Zaskoczyłaś mnie bardzo pozytywnie, tego się bowiem nie spodziewałam. Zachowania twoich bohaterów są niebywale realistyczne, podobnie jak dialogi, które na całe szczęście nie są sztuczne. Czuć w nich lekki powiew codzienności, nie starasz się na siłę tworzyć jakichś rozbudowanych zdań, często nic nie wnoszących, ale tylko ładnie brzmiących, widać w dialogach pewną prostotę, ale to najlepsze rozwiązanie, gdyż czytelnik może utożsamić się z postacią. Muszę przyznać, że bardzo interesująco opisujesz również co poniektóre rzeczy. Nie omijasz niczego, skupiasz się na każdym, nawet najmniejszym detalu, powodując, iż czytający Twoją historię może sobie wszystko wyobrazić, wczuć się w akcję. Ja osobiście widziałam wszystko, miałam przed oczami wizje Twojego nieprawdopodobnego świata, w którym dziwaczne rzeczy są na porządku dziennym. Weźmy np. tę lalkę, która w zasadzie mogła nosić miano straszliwej kukły. Jej opis przyprawił mnie o gęsią skórkę, idealnie ujęłaś jej brzydotę. Dziwność zdaje się tu odnajdywać swoje miejsce, nie mówię jednak tego z przekąsem lub uprzedzeniem – raczej powiedziałabym, iż chwalić Cię można bez końca za tak piękny obraz świata przedstawionego. Wokół wciąż czuć nutkę niepewności, strach tli się po zakamarkach Twojego opowiadania, a nieprzewidywalność staje się głównym priorytetem tej historii. Szczerze mówiąc po raz pierwszy jestem tak zaabsorbowana opowiadaniem, po którym nie wiem, czego mogę się spodziewać. Potrafisz wprowadzić w nastrój grozy, operujesz bogatym słownictwem i nadajesz swym bohaterom indywidualne cechy. To właśnie lubię. Dzięki Bogu, że nie ograniczałaś się, tylko inteligentnie utworzyłaś postaci nieprzewidywalne, zaskakujące i z dziwną tajemniczością, która aż kipi z Twojej historii. Skłaniasz również do refleksji. Przytoczę słowa tego mężczyzny: „Ludzie są tacy niedoskonali... Tchórze, hipokryci, egoiści. I tacy przewidywalni... Można was, śmiertelników, kontrolować jak lalki. Jedyna różnica jest taka, że lalki wiedzą, że ktoś trzyma ich sznurki." - prawdopodobnie miałaś na celu uświadomienie innym, iż ludzie również są pociągani za sznurki, mimo że tego nie wiedzą bądź nie chcą tego wiedzieć. Osobiście w pełni się z tym zgadzam, w dzisiejszych czasach nie ma aż tak wielu indywidualności, każdy robi coś pod czyjeś dyktando, jesteśmy jak roboty wykonujące to wszystko, co nakażą nam inni. Wielka szkoda, że tak wielu z nas zatraca swoje prawdziwe ja, przyjmując od obcych ludzi pseudo-osobowość, którą dysponują w tym materialnym świecie, gdzie prym wiedzie pogoń za pieniędzmi i rozrywką. Podoba mi się, jak ukazujesz swój świat, zarówno zahaczając nieco o nasz. Tamtym fragmentem pokazałaś jakby fakt, iż nie jesteśmy idealni, a to ktoś odpowiada za nasze prawdziwe zachowania. Przynajmniej ja tak to odczułam.

Czy wspomniałam o strachu? Jeśli nie, to teraz wspomnę – obawa i niedowierzanie kryje się u Ciebie w bardzo dużej ilości, jest to naprawdę dobre.

Rozdział 1

Już na samym początku rozdziału serce zabiło mi szybciej. Przeraźliwe opisy to twój prawdziwy atut, scena mordu (?) przedstawiona była w sposób niebywale interesujący – mimo tak wielu powtórzeń, które są zapewne specjalnie, całość prezentuje się na naprawdę bardzo wysokim poziomie. Fragment jest krótki, acz treściwy, dodający opowiadaniu jeszcze więcej grozy niżeli wcześniej. Ponownie wprowadzasz niepewność i niedowierzanie, bohater znajdujący się na początku rozdziału to miłe zaskoczenie, niesamowita indywidualność i tajemniczość. Coraz częściej myślę, że spotkałam się z naprawdę dobrym opowiadaniem, które pisze osoba znająca się na tym. Widać, że wiesz, co chcesz przekazać, swoje wizje świata ubierasz w ciekawe słowa, nadając oryginalności całej historii. Chyba nie muszę wspominać, iż nie spotkałam się z takim pomysłem, co mnie bardzo cieszy, nie skorzystałaś bowiem ze znanych i nudnawych schematów goszczących na większości blogach. Ty tworzysz swój świat, świat pełen grozy i niewyjaśnionych sytuacji. Pozostawiasz, jak już wcześniej wspomniałam, nutkę niepewności. Czytelnik nie wie, czego może się spodziewać, co potęguje jeszcze bardziej jego ciekawość. A przynajmniej ze mną tak jest. Pierwszy rozdział nie jest opisywany za dużo, ale też i nie za mało. Jest w sam raz, jeśli chodzi o przedstawienie całego ogółu. W bardzo umiejętny sposób operujesz słowami, dodajesz zaskakujące zwroty akcji i ja już naprawdę nie wiem, jak jeszcze mogę wyrazić zachwyt nad Twoją historią. Jest niebanalna, nieprzewidywalna i pełna profesjonalizmu – znasz się na rzeczy, tyle mogę powiedzieć. Czytając ten rozdział, jak i prolog, miałam wrażenie, że oglądam jakiś film. Czy to słuszne odczucie? Nie twierdzę, że to źle – ba! To nawet bardzo dobrze.

Podoba mi się również, że w taki nieco zabawny sposób niekiedy piszesz, dodając swojej historii powiewu świeżości i takiej odskoczni; uśmiech bowiem wymalował się na mojej twarzy, kiedy przeczytałam fragment z Vincem. Przedstawiłaś to w tak ciekawy, z nutką zabawy, sposób, że po kilka razy czytałam ten fragment.

Zauważyłam, że bardzo lubisz powtórzenia. O tyle ile fragment na początku brzmiał w porządku, to ten z czterdziestolatkiem już nie jest taki dźwięczny.

Wprowadziłaś sporo bohaterów, jednakże nie utrudnia to jakoś bardzo czytania. W Twojej historii jest pełno krwi i śmierci – coś, co lubię. Ostatni fragment był naprawdę godny podziwu. Jestem zachwycona Twoją twórczością.

Rozdział 2

Możliwe, że komuś się to nie spodoba, ale cholernie podobają mi się wulgarne słówka w opowiadaniach. Rzecz jasna, jeśli są one użyte z umiarem, a u Ciebie właśnie tak jest. Dodają więcej dynamizmu. Tworzysz prawdziwy sekret, który mnie niesamowicie ciekawi. W mojej głowie snuje się naprawdę wiele przypuszczeń, często może zbyt głupich albo całkiem pozbawionych ładu i składu – ale czegóż mogę się po Tobie spodziewać? Niewątpliwie ogromnego talentu i niepowtarzalnej, mrożącej krew w żyłach historii, którą ukazujesz w świetle wiecznego strachu i dziwności. Wszystko jakby ze sobą współgra, wszystko jest przemyślanym ciągiem dalszej części, wszystko się ze sobą łączy. Nie ma dwóch takich samych bohaterów, takich samych fragmentów, Twoje opowiadanie nie jest kolejną, schematyczną historią, która z czasem traci szacunek w oczach, gdyż jest zlepkom bezsensownych i mało interesujących wydarzeń. Ty tworzysz świat tak fantastyczny, że większość blogerek mogłaby się od Ciebie uczyć. Jestem bardzo zadowolona, że czytam i mogę podziwiać tak wielki talent, który nie wiedzieć czemu, ale bardzo ukrywa się w blogosferze. Liczę, że kiedyś większa ilość ludzi o Tobie usłyszy, bo naprawdę warto, masz prawdziwy talent i nie mówię tego, by w jakiś sposób się upodobać – mówię, co widzę, a widzę historię nie z tej Ziemi, która opiera się na krwawych akcjach zapierających dech w piersiach. Dodatkowo pojawiają się u Ciebie anioły, tajemnicze rozmowy i dziwne ostrzeżenia. Ach, cóż mam więcej powiedzieć o tak genialnej fabule?

a) Fabuła

Ciężko będzie Ci cokolwiek zarzucić, bowiem operujesz słowem w niewiarygodnie niebanalny i niepowtarzalny sposób, tworzysz mnóstwo fantastycznych wątków, które nadają fabule kształtu, dynamizmu, Twoje opisy, acz czasami krótkie, są odzwierciedleniem prawdziwego profesjonalizmu i owiewają grozą oraz innością, którą tak bardzo cenię w opowiadaniach. Nie posunęłaś się do znanych motywów, tworzysz zupełnie coś nowego, coś, co zdecydowanie zasługuje na dużą pochwałę. Każdy element Twej historii jest dopełnieniem kolejnej części, wprowadzasz czytelnika w niewątpliwie genialny świat, ukazujesz mu z różnych perspektyw swoją wizję, potęgujesz swoim sekretem coraz większą ciekawość i chęć zagłębienia się w Twoje opowiadanie kilkakrotnie, gdyż sprawia wrażenie napisanego poprzez osobę znającą się na rzeczy. Aż strach Ciebie w jakikolwiek sposób poprawiać, bo  nie ma po prostu, co zarzucić. Masz talent i wiele pomysłów – nie wiem, czy inspirujesz się czymś, ale nawet jeśli, to i tak podziwiam Cię za tak realistyczne przedstawianie poszczególnych rzeczy. Wszystko mogłam sobie wyobrazić, czułam się tak, jakbym tam była, jakbym stała obok bohaterów i przeżywała to wszystko wraz z nimi. Nie śpieszysz się zanadto z akcją, ale przy tak dobrym stylu pisania to nawet niepotrzebne. Mało wyjaśniasz, ale to dobrze – wierzę, że początkowa sekretność wkrótce zmieni się w coś naprawdę zaskakującego i przybliży wiele faktów czytelnikowi, w końcu o to właśnie chodzi. Nie mam żadnych zastrzeżeń, jeśli chodzi o fabułę. Mogę Ci tylko życzyć dużo weny i jeszcze bardziej niesamowitych pomysłów, a także wielu czytelników, bo zdecydowanie na nich zasługujesz.

b) Opisy i dialogi

Pełne grozy i sekretności, ujmujące w całej swojej okazałości pięknem płynącym z nich samych – tak dobrego opowiadania dawno nie czytałam. Pomijam już fakt, iż niekiedy bardzo skąpo opisujesz, ale przypuszczam, iż jest to zamierzone. Najlepsze zostawiasz na koniec, nie wyjaśniasz wszystkiego, tylko tworzysz coraz więcej nowych wątków, które przez cały czas zastanawiają czytelnika i mącą mu nieco w głowie, ale w sposób pozytywny – osobiście miałam wiele myśli dotyczących dalszych zdarzeń, zastanawiałam się, co jeszcze mogę zobaczyć, ale stwierdziłam, że ciężko mi będzie odgadnąć po tym, co zobaczyłam w tych dwóch rozdziałach i prologu. Czasami wtrącasz interesujące rozmówki bohaterów, jakby z samymi sobą – choćby biorąc pod uwagę początek rozdziału drugiego. Dialogi natomiast to idealne odzwierciedlenie naszych codziennych rozmów, są bardzo naturalne i z przyjemnością się je czyta. Nie wymuszasz w sobie jakichś niewiarygodnie imponujących i zagmatwanych mów – stawiasz na prostotę, która w Twoim przypadku sprawdza się rewelacyjnie.

c) Kreacja bohaterów

Przewinęło się przez ten krótki tekst sporo postaci i każda z nich była zupełnie inną osobowością, miała cechy charakterystyczne tylko dla siebie. W wielu opowiadaniach spotykam się z niezróżnicowanymi bohaterami, którzy są kopią drugiej kopii i tak ciągle. U Ciebie natomiast widzę wielu interesujących ludzi, po których nie wiadomo, czego można się spodziewać. Stworzyłaś naprawdę nieprzewidywalne postaci, od których wieje ta tajemniczość będąca w Twoim opowiadaniu w sporych ilościach.

Najbardziej spodobał mi się Vince, a to dzięki temu nieco śmiesznemu fragmentowi, kiedy miał zamiar powiedzieć rodzicom o zawieszeniu w szkole. Jego przemyślenia rozbawiły mnie, w ciekawy sposób przedstawiłaś jego osobę. Interesujące jest też to, co takiego nauczył go jego ojciec, jaką właściwie pracę ma po nim przejąć?

Drugą postacią, która zapadła mi mocno w pamięć, jest Alys. Nie rozumiałam jednak za bardzo rozmowy z aniołem, ale chyba właśnie o to Ci chodziło – o kolejne sekrety, niewyjaśnione okoliczności, które odkryjesz w następnych częściach. W każdym razie również jestem zainteresowana tym, kim naprawdę jest ta dziewczyna. Jest nieco ironiczna i zbyt pewna siebie, ale takich bohaterów lubię najbardziej, gdyż nigdy nie wiadomo, czego można się po nich spodziewać.

Mistrz Marionetek – och, o tym panu nie wiadomo zbyt wiele, ale podobnie jak reszta wywarł na mnie spore wrażenie. Liczę, że w następnych częściach pojawi się częściej, szkoda by było, gdybyś rzadko o nim wspominała.

I ostatnia postać – Cal. Kimże on jest? Dlaczego zabił tę dziewczynę? Dziwne, dziwne...

d) Oryginalność i styl pisania

Zachwycam się Twoim stylem pisania od samego początku. Wiele bym dała, by umieć tak niesamowicie przedstawiać świat grozy i tajemnic. Jesteś naprawdę zdolna, jeśli chodzi o taką tematykę, którą sobie obrałaś. Zaskakujesz. Zadziwiasz. Ciekawisz. Nic dodać, nic ująć.

Oryginalność aż kipi z Twojego opowiadania. Tak wielu wątków ukazanych w zupełnie nowym, innym świetle jeszcze nie widziałam. Tak wspaniałej fabuły się nie spodziewałam. Tak utalentowanej osoby jeszcze nie spotkałam.

  
20/20

4. Poprawność

Szczerze przyznaję, że nie zauważyłam wielu błędów, praktycznie ich nie ma!

Mistrz Marionetek 

(…) bacznie obserwuje oczami swoimi, bądź swych lalek. - zbędny przecinek.

Prolog 

Półtorej godziny, dwanaście ofiar trafionych siekierą i jednego poćwiartowanego psychopatę później wyszli z kina, a Kelly wciąż drżała ze strachu. - W zasadzie nie rozumiem tego zdania kompletnie. Czy chodziło Ci o coś takiego: „Półtorej godziny później wyszli z kina, a Kelly wciąż drżała ze strachu – dwanaście ofiar trafionych siekierą i jeden poćwiartowany psychopata."

Zaraz zrobi się ciemno, a po tym pieprzonym filmie nie mam zamiaru wracać w ciemnościach. - Nie jest to jakieś ogromne powtórzenie, ale jednak czytając to, niezbyt korzystnie to brzmi.

Więcej błędów nie widziałam. A czytałam opowiadanie trzy albo nawet cztery razy. Naprawdę wielkie gratulacje.

9/10

5. Dodatkowe punkty 

+ 1 – za oryginalny pomysł

+ 1 – za tajemniczość

+ 1 – za niesamowite opisy

+ 1 – za niespotykane, charakterystyczne postaci

4/5

Po podliczeniu wychodzi 50/55 pkt, dzięki czemu otrzymujesz Platynową Szarfę (6).

Podsumowując: Myślę, że zdecydowanie na to zasłużyłaś. Bardzo mi miło, że mogłam ocenić tak dobry blog. Nie radziłam chyba zbyt wiele, prawda? Ale jak mogę pomóc komuś, kto pisze w taki sposób? Masz naprawdę ogromny talent i jedyne co mogę Ci zasugerować, to pomyślenie nad zmianą szablonu. Nie jest zły, ale jednak bardziej mroczny by lepiej oddawał charakter Twojej historii. Życzę naprawdę dużo weny i wielu czytelników, bo zasługujesz na nich zdecydowanie! Pozdrawiam!

Kurczę, troszkę krótsza ta ocena mi wyszła niż poprzednia, którą pisałam jako próbną, ale zapewne dlatego, iż Autorce niewiele można zarzucić. Wszelkie uwagi mile widziane. Mam jednak nadzieję, że chociaż w niewielkim stopniu podołałam pierwszemu zgłoszeniu.