[052] Ocena bloga: http://death-statistics.blogspot.com/

Autor: N.
Wiek: 15
Adres: death-statistics
Data zgłoszenia: 19 października
Oceniająca: Amelia Pommeblue

Pierwsze wrażenie:

Muszę przyznać, że adres Twojego bloga zupełnie mnie nie zaciekawił. Śmierć, wszędzie śmierć. Dodatkowo nie wiadomo skąd „statistics”, nie rozumiem tego połączenia. ,,Statystyka śmierci’’ – to trochę mnie zniechęca. Rozsądek podpowiada mi, bym wyzbyła się uprzedzeń, ale to naprawdę trudne, kiedy co drugie opowiadanie na jakie trafiam traktuje o tym samym. ,, Śmierć żywi się strachem swoich ofiar.’’ – czytam z belki. O czym będziesz pisała? Nastawiam się na fantastyczną historię, w której wyschnięta, pomarszczona kostucha z szyderczym uśmiechem ugania się za głównymi bohaterami. Już ich łapie – oni uciekają. Już dosięga – oni są szybszy. I tak w kółko. Modlę się w duchu, aby moje przeczucia okazały się nietrafione. Taniec śmierci to nie jest moja ulubiona tematyka.

3/5

Szata graficzna:

O niebo lepiej. Ciemno, okropnie ciemno, ale skoro tematyka bloga jest ponura, to szablon nie powinien być wesoły, prawda? Zagubiona dziewczyna, bruk, kruki, a to wszystko w kształcie dziurki od klucza. Czy bohaterka ( o ile ta dziewczyna ma coś wspólnego z opowiadaniem ) będzie chciała otworzyć drzwi do niepoznanego, mrocznego świata? Czy otrze się o śmierć? Zobaczymy.
Z czcionkami wszystko w porządku, są dobrze dopasowane do wyglądu szablonu. Co prawda, podczas czytania rozdziałów musiałam odpoczywać i przenosić wzrok za okno, bo oczy odmawiały mi posłuszeństwa. Cóż, taka uroda białej czcionki na czarnym tle – ,,nieleczona może prowadzić do oczopląsu gorliwego czytelnika''.
W podstronach widzę ,,Spis treści’’; ,,O mnie’’; ,,Warto zajrzeć’’; ,,Spam’’; podstronę z opowiadaniem o II wojnie światowej i ,, Liebster Award’’. Nie widzę kontaktu do Ciebie, niedobrze, oj niedobrze. Popieram pomysł ,,Warto zajrzeć’’, cieszę się również,  że jest gdzie ,,pospamować’’. Ale kontaktu nie daruję, przykro mi.

10/15

Treść:

a)Fabuła:

Prolog:
 Uderzyły mnie tu dwa błędy. ,,Rzeka rozpościera się’’ oraz ,,przyprawiać o nastrój’’. Może to ja popełniam błąd, ale jak długo żyję, rzeka nigdy się przede mną nie ,,rozpościerała’’, zawsze raczej ,,rozlewała’’. Rozpościerać mogą się wrzosowiska, trawy, łąki, lasy, ale nie płynna materia.  A w nastrój można ,,wprawiać’’; ,,przyprawiać’’ można o dreszcz, o ciarki. Zatem nie : ,,widok śnieżnobiałego puchu zawsze przyprawiał ją o dobry nastrój’’, ale ,, wprawiał ją w dobry nastrój’’. Wiem, że do błędów mamy osobny podpunkt, ale wydało mi się ważne, by wspomnieć o nich tutaj. To uderzyło mnie w prologu.

Rozdział I:

Czasem nadmiernie staramy się, by nasza wypowiedź nabrała określonego, poetyckiego kształtu. Idealna forma opowiadania to cel każdego autora, ale nie można dążyć do niego za wszelką cenę.
Bardzo lubię niebanalne porównania, metafory, ale nie lubię butnych słów. Mam wrażenie, że silisz się zbytnio, by zaimponować czytelnikowi wątpliwą erudycją. Twoje wypowiedzi są często ,,stylizowane na oryginalność’’. Wiesz o co mi chodzi? O, dajmy na to, zbędne peryfrazy. ,,Głos mówiącego przeszywał las niczym echo. Delikatnie odbijał się od drzew, tańczył na wietrze, aż w końcu trafiał w sferę słuchu każdego obecnego.’’ Czy to nie przesada? Czasem warto nazywać rzeczy po imieniu – ucho to ucho, sfera słuchu brzmi komicznie.

Rozdział II:

Ciekawy portret psychologiczny bohaterki rozdziału. Nękana wyrzutami sumienia popełnia samobójstwo. I ten nawracający głos w jej głowie : ,,zakończ to, zakończ!’’. Szkic bohaterki udany, gorzej z wielością wątków. Dzieje się tak dużo, że czytelnik czuje się zagubiony. Tu sen- tam jawa – tu znowu sen - tam jawa - tu półsen a może jednak jawa?  Doceniam starania, ale nie, dziękuję. Mniej wątków = lepszy efekt końcowy. 

Rozdział III:

Podobają mi się wtrącenia, a myśli bohatera są realistyczne – to normalne, że chce uśmiercić swoich nauczycieli. Kto nigdy nie chodził do szkoły prawdopodobnie tego nie zrozumie. Mi zdarza się chodzić, więc wiem.
 Koniec jak zwykle ten sam – śmierć. Zaczynam się przyzwyczajać..

Rozdział IV:

Punkt dla ciebie za opis rutyny. Zabawny, wyjątkowo udany. Widać, jak bardzo bohaterka znużona jest życiem, jak każdy kolejny dzień nic dla niej nie znaczy. Śmierć kończy wszystko, a wcześniejsze wypadki są bardzo krwawe. Nie lubię przemocy, ale to Ty kreujesz swoje opowiadanie. A jeśli Ty  je kreujesz – masz prawo do najstraszliwszych zbrodni.

Rozdział V:

Dochodzę do wniosku, że strasznie nie lubisz szkoły. Już drugi rozdział o tej tematyce, kolejna osoba, która „chce się uwolnić z tego więzienia”. Plus motyw przeprowadzki zaliczony na 5- i niezmienny motyw śmierci. Zastanawiam się jak chcesz to wszystko połączyć i stworzyć wspólne zakończenie dla tych historii. Wszystkie wątki łączy postać śmierci, ale czy mają poza nią coś wspólnego? Ciekawe.

b) Opisy i dialogi:

Powiedzmy, że panuje tutaj harmonia. Twoja mocna strona to opisy, ładnie Ci to wychodzi. Potrafisz wprowadzić czytelnika w swój własny świat ( chociaż czasem przesadzasz z patosem, butnością słów ) i sprawiasz, że potrafi on się w nim odnaleźć. Dobrze idzie Ci kreowanie portretów psychologicznych postaci – musisz być dobrą obserwatorką. W opisach jednak przeraża mnie wielość wątków – dotyczy to w szczególności rozdziału drugiego. Wyzbyłabym się również niepotrzebnych przerywników ( ***), które nic nie wnoszą do akcji, a jedynie przeszkadzają. Mogą zostać zastąpione przez zwykłą spację lub enter, nie uważasz? Jak czytałam w komentarzach – nie tylko mi to przeszkadza. Czytelnicy również narzekają, powinnaś ich posłuchać. Komfort odwiedzających jest najważniejszy, pamiętaj. Jeśli o tym zapomnisz, znudzisz czytelników.
Co do dialogów – zdarzyło mi się w nich parę razy zgubić. Niby wszystko masz pod kontrolą, ale nagle jeden bohater kończy wykonywać czynność, o której rozpoczęciu wcześniej nie wspomniałaś. Postaraj się przejrzeć wszystkie dialogi i jakoś to poszufladkować, uporządkować. Na osłodę dodam, że nie mogę zganić Cię za wtrącenia – naprawdę nieźle się prezentują. Popieram  urozmaicanie powieści w ten sposób.

c) Kreacja bohaterów:

Jak już wspomniałam - dopracowana pod względem psychologicznym. Mamy tu wątki ,,przyczynowo- skutkowe’’, rozumiemy, co kieruje w danej chwili postaciami ( a to niezwykle ważne, gdyż kiedy nie rozumiemy motywów działania bohaterów, nie rozumiemy powieści! ). Bawisz się emocjami, uczuciami, grasz ze sposobami postrzegania świata. Wcielasz się w osoby o różnym wieku, rozmaitych zawodach i pozycjach społecznych. Ta elastyczność czyni rozdziały ciekawymi, gdyż w każdym wątku znajdujemy Twoją nową odsłonę. Zmieniasz się z żołnierza walczącego gdzieś na froncie w zdesperowaną samobójczynię,  z niej w ucznia - zawadiakę, następnie w dziewczynę przeprowadzającą się w nowe miejsce.Kilka planów i różni bohaterowie - jest to jakaś koncepcja. Tak, tutaj nie mam Ci nic do zarzucenia.

d) Oryginalność i styl pisania:

Tematyka opowiadania sama w sobie nie jest oryginalna, natomiast ciekawa jest forma, w jakiej je przedstawiasz. Rozdziały zatytułowane tajemniczym ,,a”, niebanalny pomysł. No i różne punkty widzenia – może to jest oryginalne. Gorzej z treścią, zdajesz sobie chyba sprawę z tego, że podobnych powieści powstało już bardzo, bardzo wiele. Fantastyka ma to do siebie, że lubi się powtarzać.
Styl pisania –jeszcze raz : za dużo w nim przesady. Nie staraj się zaimponować czytelnikowi oczytaniem, to nie wychodzi. Brak mi tutaj lekkości, zwiewności opisów. Twoje metafory są wymuszone i często nielogiczne. Unikaj niejasności, wystrzegaj się także zbędnego dekorowania prostych treści. Czasem trzeba, ja to wiem i nie mam nic przeciwko poetyckiemu przedstawianiu świata. Ale często ociera się to po prostu o kicz i staje się źródłem komizmu.
Nie wiem, czy powinnam pisać to w tym podpunkcie, ale uważam, że nie szanujesz czytelnika w pełni. Masz do niego lekceważący stosunek. Szczególnie widać to w zakładce ,,Liebster Awards’’. Rozumiem, że jesteś oryginalna i być może taki jest Twój styl bycia, ale zrozum, że tak nie powinno być. Zniechęcasz.

e) Błędy:

Głównie logiczne. Te, które tu wypisałam wydały i się najważniejsze. Zapewne będziesz odnosiła się do ich niepoprawności  lub poprawności, ale ja mówię, co mi przeszkodziło w odbiorze tekstu. Trafiłam również na kilka mniejszych błędów, ale pominęłam je.

Mógłby coś kiedyś wypaplać, a to skończyłoby się śmiercią nas wszystkich. - spojrzałem z utęsknieniem na błękitne niebo, a na mojej twarzy wyrósł ponury uśmiech.
Wyrosnąć to może broda, uśmiech pojawia się, zakwita.

Przez las przeszedł głuchy płacz wystrzału. Gdy tylko wróg padł na ziemię, rzuciłem broń i podszedłem do niego w celu znalezienia ciekawych przedmiotów, które w niedalekiej przyszłości może uratują życia tysięcy ludzi.

 Życie tysięcy ludzi.

Fale przyjmowały coraz to większe rozmiary i uderzały szybciej, niż zdążyłam się pozbierać po poprzednich.

Nie ładniej będzie powiedzieć – fale stawały się coraz większe?

 

Bez namysłu weszłam do wanny, nie zawracając sobie głowy zasunięciem zasłonki, przez co, gdy tylko ze słuchawki prysznicowej zaczęła sączyć się woda, całe pomieszczenie było nie mniej mokre, co ja sama.

 ,,Co ja sama’’ nie jest błędem, ale szczypie w oczy. Niż ja sama.

Gdy woda przyjęła odpowiednią temperaturę, weszłam pod strumień, pozwalając, by całkowicie opanował zewnętrzną warstwę mojej skóry.

  Gdyby opanował wewnętrzną warstwę jej skóry, naprawdę bym się zdziwiła. To się nazywa przesada przez wielkie ,,P’’.

Zabiłam ich, nie dając im szansy na przeżycie.

 Oczywista oczywistość.

Zaledwie niewielki procent uczniów przykładało się do przedmiotu, w których nauczycielka pokładała nikłe, ale jednak, nadzieje nawrócenia reszty na „dobrą drogę”.

 Procent przykładał się.

22/30

Dodatkowe punkty :

Może za opowiadanie ,,extra’’ i udział w ,,Liebster Awards”.

2/5

Razem:  37 / 55 --> srebrna szarfa

Wiem, że na ocenę czekałaś stosunkowo długo, liczę na to, że opłacało się. Ocena może nie imponuje rozmiarami, ale jest rzeczowa. Starałam się wyłożyć wszystko jasno i zrozumiale, pozostaje mi tylko mieć nadzieję na to, że zastosujesz się do moich rad. Życzę sukcesów w dalszym prowadzeniu bloga.