[065] Ocena bloga (poprawiona) http://www.nadzieja-zachodu.blogspot.com/

Autor: Bolesław Prus

 Wiek: ?

 Adres: http://www.nadzieja-zachodu.blogspot.com/

 Data zgłoszenia:27.12.12

 Oceniająca: Beth

1.Pierwsze wrażenie

Zacznę od tego, jakie wrażenia wywiera we mnie sam adres – jest krótki i łatwy do zapamiętania. „Nadzieja zachodu” sugeruje opowiadanie fantasy. Może chodzić o jakąś wojnę, w której ktoś będzie ową „nadzieją”. Kolejna sprawa to napis na belce – „Z historii Earth”. Domyślam się, że tak właśnie nazywa się wymyślony przez ciebie świat. Nie jest to, niestety, zbyt oryginalne. „Earth” to z angielskiego po prostu „ziemia”.

Pobieżny ogląd bloga wypada bardzo dobrze.

5/5

2.Szata graficzna

 Bardzo podoba mi się nagłówek. Kolaż rysunków utrzymany w zielonkawej tonacji wprowadza nastrój tajemnicy. Ciekawi, intryguje i przyciąga. Kiedy przyjrzymy się bliżej poszczególnym składowym obrazkom, możemy dostrzec średniowieczne miasto skąpane we mgle, scenkę, która prawdopodobnie przedstawia króla wizytującego swoje włości, po drugiej stronie natomiast dwójkę wojowników w zaśnieżonym lesie.  Napis na nagłówku głosi: „Co mnie nie zabija, czyni mnie silniejszym”. Piękny cytat. Optymistyczny i pełen wiary we własne siły. Wnioskuję, że opowiadanie będzie skupiało się na jakiejś wojnie, bądź będzie ona jego tłem. Czy mam rację, przekonam się już wkrótce.

 Szablon jest przejrzysty i estetyczny. Łatwo można znaleźć wszystko, co nas interesuje. W lewej kolumnie mamy treść bloga, w prawej natomiast, spis treści oraz menu z zakładkami.

                Podstrona „Autor” przybliża twoją osobę czytelnikom. Widać, że masz do siebie dystans, ale i potrafisz pokazać pazurki. Takich ludzi się ceni.

                Dalej mamy „Linki”, „Inne” (czyli odnośniki do twojej twórczości w pozostałych miejscach) oraz „Mapę”. Ze swojej strony doradziłabym ci bardziej przyłożyć się do tego ostatniego. Może szkic ołówkiem na beżowym papierze, z konturami podkreślonymi cienkopisem lub piórem? Tak, wydaje mi się, że to całkiem dobrze oddawałoby klimat.

            W pierwszym rozdziale część tekstu jest dobrze wyjustowana, jednak część jest wyśrodkowana. W drugiej notce zmienia się rozmiar czcionki. Trzeba to zmienić, ponieważ wygląda dość chaotycznie.

15/15

3.Treść:

Fabuła: 

            Na chwilę obecną, opowiadanie składa się jedynie z trzech krótkich rozdziałów. To nieco za mało, aby ocenić spójność fabuły, która zapewne dopiero się zawiązuje i rozwinie w późniejszych notkach.

            W pierwszym rozdziale poznajemy Doriana, który wchodzi właśnie w dorosłość, co wiąże się z jego postrzyżynami i hucznym przyjęciem. Potem bohater wyrusza na wyprawę, która ma udowodnić jego męstwo. Po dniu drogi dociera do stolicy kraju. W sumie nie wiadomo po co, nie wiadomo dlaczego… Domyślam się, że akcja twojego opowiadania toczy się w czasach zbliżonych do średniowiecza. I włącza mi się czerwona lampeczka. Wielka wyprawa, która ma udowodnić męstwo, to wyprawa do… stolicy państwa. Naprawdę? Pozwiedzać? Spodziewałam się raczej czegoś w rodzaju bitwy chłopca z wilkiem, jak w „300”.

            W rozdziale drugim pojawia się element tajemnicy, coś, co zdecydowanie przyciąga czytelników. Dorian stracił pamięć i wzrok, dodatkowo jest przetrzymywany w obcym miejscu, przez ludzi których nie zna. Notka jest bardzo krótka, tak, więc oprócz zagadkowej rozmowy z jednym z domniemanych porywaczy, nie uświadczymy dużo więcej.

W kolejnym rozdziale dowiadujemy się nieco o tajemniczych postaciach, jakimi są Strażnicy. Chwilę później okazuje się, że Dorian znalazł się właśnie w ich rękach, a nawet zaczął pobierać od nich nauki. W tym momencie pojawia się drobny zgrzyt. Jak wiemy bohater jest niewidomy, więc nie powinien wiedzieć, jak wygląda Lavic, a drobny opis tej postaci pojawia się w tekście.

            Odnosząc się do całości; tak, jak wspomniałam na wstępnie, trudno mówić o spójności fabuły, kiedy opowiadanie posiada zaledwie trzy krótkie rozdziały. Zupełnie nie podobała mi się „wyprawa” Doriana. Nie zostało nigdzie wyjaśnione, po co podróżował, jaki był cel wędrówki do stolicy oraz w jaki sposób dzień jazdy do innego miasta miał udowodnić jego męstwo. Po przeczytaniu pierwszego rozdziału miałam nadzieję, że odpowiedzi na te pytania będzie można odnaleźć w kolejnych notkach, ale najwyraźniej myliłam się. Akcja przeniosła się w inne miejsce, chłopak niczego nie pamięta, więc zdaje się, że wątek wyprawy został zamknięty.

Amnezja głównego bohatera jest zabiegiem często stosowanym, mogę powiedzieć, że wręcz nadużywanym. Taki zabieg fabularny zazwyczaj wiąże się tym, że autor pokazuje świat oczami bohatera niejako „od początku”. Ma miejsce łagodne wprowadzenie w nieznane uniwersum. Postać poznaje otocznie, a czytelnik razem z nią.

            Fabuła nie zrobiła na mnie zbyt dużego wrażenia. Jest to kolejna historia fantasy, która póki, co nie przyciąga niczym szczególnym, ale to dopiero początek. W raz z rozwojem sytuacji, być może pojawią się ciekawe wątki, które będą miały w sobie „to coś”, co nie pozwoli oderwać się od czytania.

Opisy i dialogi:

O ile całkiem podobał mi się początkowy opis lasów Varth, o tyle potem poziom nieco osłabł. Drugi rozdział jest pozbawiony większych opisów, na rzecz dialogów. Rozumiem, Dorian nie widzi. Jednak przydałoby się nieco więcej opisów przeżyć wewnętrznych bohatera. Muszą zastąpić nam jego wzrok. Niestety cały urok psuje masa błędów stylistycznych, źle użytych zwrotów i niewłaściwie zbudowanych zdań (o tym w punkcie „błędy). Przez to wkrada się chaos, który można bardzo łatwo wyeliminować – po prostu pozbyć się błędów.

Dialogi nie są ani dobre, ani złe. Są dość przeciętne.  W drugim i trzecim rozdziale głównie dzięki nim poznajemy akcję. Podoba mi się zabieg zastosowany w rozdziale trzecim, kiedy z wykładów Strażnika, dowiadujemy się o świecie przedstawionym. O ile sama treść nie jest najgorsza, o tyle zapis dialogów jest fatalny np.:

- Lubię cię zaskakiwać. - odpowiedział, unosząc na powrót drewniany kij, którym przyszło mu walczyć.

Poprawnie powinno to wyglądać tak:

- Lubię cię zaskakiwać  - odpowiedział, unosząc na powrót drewniany kij, którym przyszło mu walczyć.

Bez kropki przed myślnikiem.

      Kreacja bohaterów:

Tak naprawdę mamy jednego bohatera – Doriana. Który wszedłszy w wiek męski, wyjeżdża z domu udowodnić swoją wartość. Nie wiemy o nim zbyt wiele. Nigdzie nie dojrzałam opisu chłopaka, oprócz fragmentu, kiedy czytamy, że „obcięto jego długie włosy”. Chyba warto nieco bardziej przybliżyć czytelnikom głównego bohatera, prawda? Zazwyczaj staje się on postacią, co do której żywi się pewne odczucia, pozytywne czy negatywne… Natomiast Dorian jest raczej nijaki, nie ma w jego osobie czegoś, co by go wyróżniało. Nie poznajemy jego przeżyć wewnętrznych oprócz chwil, kiedy się boi, jest wściekły lub zmęczony. Na pewno dużym plusem byłoby rozwinięcie tej kwestii, szczególnie jeśli (jak już o tym wspomniałam) nie mamy szans poznać świata oczami Doriana, a jedynie poprzez jego odczucia i myśli.

O pobocznych postaciach wiemy niewiele. Jest Lavic – jeden ze Strażników – nauczyciel Doriana oraz Kot – tajemnicza kobieta, która trenuje Doriana w fechtunku i czerpie wyraźną radość z jego cierpień. Na chwilę obecną (trzy rozdziały) śmiem twierdzić, że właśnie Lavic i Kot będą jednymi z istotnych postaci w opowieści. Czy mam rację, pokaże czas.

            Galeria postaci w twojej opowieści nie zachwyca. Dobrze byłoby nadać im jakieś szczególne cechy, coś charakterystycznego. Wierzę jednak, że w miarę z rozwojem akcji, dowiemy się więcej o bohaterach i będą mieli szansę „zaistnieć”.

Oryginalność i styl pisania:

Nie mogę ci odmówić oryginalność. Stworzyłaś własne uniwersum. Widać, że pracujesz nie tylko nad geografią „twojego świata”, ale poświęcasz też nieco miejsca w opowieści na mitologie, zwyczaje. Chwała ci za to, jednak to dopiero początki. Wszystko jest w powijakach, do znudzenia powtórzę: trzy notki to nieco za mało, aby wyrobić sobie odpowiednią (i niekrzywdzącą) opinię.

Jeśli chodzi o styl… Robisz dużo błędów, które zakłócają płynność czytania. Chociaż raz zdarzył ci się wyjątkowo zabawny błąd, który zapamiętam chyba do końca życia (chodzi mi o rosnące w lesie g r a b i e). Twoje opisy nie są jeszcze na światowym poziomie, ale nie jest też najgorzej. Takie mocne 3 do poprawki. Jeśli będziesz pracować – wierzę, że wyrobisz swój własny, niepowtarzalny styl.

7/20

4.Błędy:

Błędy interpunkcyjnie:

Niestety, pod względem interpunkcyjnym, nie jest dobrze. Gubisz przecinki, ale i źle stawiasz kropki podczas zapisu dialogów. Np.:

- Nie. Łaskocze. - zakpił, trzymając się za nadgarstek. – Prawidłowy zapis, to: -Nie. Łaskocze – zakpił, trzymając się za nadgarstek.

Jeśli interpunkcja jest twoją słabą stroną, dobrze byłoby poprosić kogoś o sprawdzenie notek przed opublikowaniem na blogu. Radzę bardziej przyłożyć się do tej kwestii, ponieważ znacznie obniżyło to ocenę bloga.

            Literówki/ortograficzne:

            Na szczęście tych nie ma zbyt wielu. Zdarza ci się czasem opuścić jakiś „ogonek” przy literce, ale są to przypadki sporadyczne. Ortografów nie uświadczyłam.

Stylistyczne /konstrukcja zdań/ powtórzenia.

            Tego rodzaju błędów jest w teście bardzo dużo. W teście pełno jest błędów stylistycznych, źle używasz zwrotów, budujesz niewłaściwe porównania.

W lasach przeważały drzewa liściaste, dęby, grabie i buki, ale w miejscach, w których przenika magia znaleźć można zakątki pełne sosen przeplatających się z brzozami. – Grabie? Ciekawe lasy… Chciałabym zobaczyć wyrastające z ziemi rządki grabi. Nic nie wnoszące wtrącenie, ale nie mogłam się powstrzymać. Powinno być: graby. To jest właściwa odmiana tego słowa.

Stworzenia te mają przymiotnik nieistniejących – brzmi to dość kulawo. Proponuję raczej: „mają status nieistniejących”. Wciąż nie brzmi to najlepiej, ale jednak nie tak tragicznie jak zwierzęta „mające przymiotniki”.

Kiedy tam walczono o władzę na Krańcu zaczęły powstawać nowe wieże strażnicze i mury obronne –Zdanie jest niejasne. Wypadałoby dodać, gdzie jest owa „tam”. Z kontekstu nie da się tego wyczytać, wiemy jedynie, że walczące strony to Wschodni i Zachodni Zakątek. Prawdopodobnie chodzi o potyczki na granicy, ale należałoby to dodać, dla przejrzystości.

…który zmuszony będzie grać w intrygi i nieustanne bójki, żeby tylko piąć się po szczeblach drabiny hierarchii. – Jedno zdanie, wiele błędów. W intrygi się nie gra, można „prowadzić intrygi”, można „intrygować”.  „Drabina hierarchii” – masło maślane. Można się wspinać po szczeblach kariery albo awansować w hierarchii.

Lekcje szermierki i musztry – Musztra z założenie jest treningiem, więc nie można pobierać „lekcji musztry”. Jest to wyrażenie niepoprawne.

Miał plan nie zawieść ojca, ani nie zhańbić jego honoru. – Trochę dziwne mieć w planach, żeby kogoś nie zawieźć. Można chcieć tego, pragnąć, ale raczej ciężko coś takiego planować.

Zadawała to pytanie za każdym  razem, kiedy któryś z ich synów wyjeżdżał w swoją pierwszą, czy nawet kolejną podróż i zawsze wracali okrzyknięci chwałą i jako zwycięzcy. – Nie można zostać okrzykniętym chwałą, można się nią okryć.

zapytał ze zdziwieniem Dorian, nie potrafiąc wyobrazić sobie sytuacji, w której człowiek rozmawia ze zwierzętami, nie ważne jak bardzo pochłoniętymi magią. – nieprawidłowe wyrażenie. Zwrot „pochłonięte magią” oznaczałoby, że owa zwierzęta są „zaabsorbowane magią”, zajmują się magią.

W tym czasie musisz też oswoić się z nazwami i działalnością tutejszej roślinności. – Działalność? Raczej działanie.

Dorianowi omal oczy z orbit nie wyszły (sic!) - Co ma oznaczać to „sic!”? Takich wyrazów nie używa się w tekście pisanym.

Zdarza ci się budować zbyt długie, wielokrotnie złożone zdania, które znacznie lepiej brzmiałyby rozbite na krótsze części składowe. Np.:

Szesnastoletni chłopak nie wiedział czy rzeczywiście chce iść w ślady swojego ojca i braci, i zostać jednym z cenionych wojskowych, być przykładnym mężem, którym będzie chwaliła się żona na spotkaniach przy herbacie i mężczyzną, który zmuszony będzie grać w intrygi i nieustanne bójki, żeby tylko piąć się po szczeblach drabiny hierarchii.

Już ze swojego miejsca Dorian wiedział, że mężczyzna niewiele udźwignie, a jego siły są mizerne. Był niedożywiony i nie wyglądał na silnego – „sił”, „silnego” powtórzenie.

Zupełnie, jakby umykała mu specjalnie, robiąc na złość, żeby tylko popadał w co raz większą złość. – powtórzenie.

Błędy logiczne/ rzeczowe:

Co złego zdziałać mógł wyrostek? – Wcześniej pisałaś, że Dorian wszedł właśnie w dorosłość, więc nie można nazwać go już wyrostkiem. Jest pełnoprawnym mężczyzną.

- My znajdujemy się na Granicy. - Lavic, siwobrody mężczyzna, który przedstawił się Dorianowi jako jego nowy nauczyciel, rozpoczął właśnie jeden ze swoich długich wykładów. - Dziwię się skąd opis Lavica, skoro Dorian jest ślepy. 

1/10

5.Dodatkowe punkty

Niestety tym razem punktów nie będzie…

0/5

Podsumowanie:

Po bardzo dobrym pierwszym wrażeniu, spotkało mnie rozczarowanie, kiedy zapoznałam się z tekstem. Rozdziały są krótkie, pełne błędów, miewają nielogiczne fragmenty. Rady ode mnie: dużo pisz, wprawiaj się, pracuj nad stylem. Sprawdzaj rozdziały po kilka razy albo zatrudnij betę. Uważaj na przecinki, popracuj nad prawidłowym zapisem dialogów. Przydałoby się też rozwinąć opisy. Kreujesz własny świat, więc musisz nam go pokazać. Nie tylko jak wygląda, ale jakie panują tam zwyczaje, tradycje, czym różni się od naszego świata.

Otrzymujesz: 28/55 punktów, co daje nam Brązową Szarfę.

Ps. Oświadczenie na temat oburzenia  autorki na temat moich przypuszczeń, co do jej wieku: Nie rozumiem uniesienia. Napisałam, iż wnioskuję, że jesteś w początkowych klasach liceum (nie napisałam, że w pierwszej, jak zasugerowałaś w komentarzu). Nie miało to na celu w żaden sposób cię urazić, wręcz przeciwnie, pokazać, że masz jeszcze dużo czasu na doskonalenie swoich pisarskich umiejętności. Jeśli się pomyliłam, przepraszam. Nawiasem mówiąc, nie rozumiem skąd ta obsesja na punkcie wieku.