[029] Ocena bloga http://e-skapizm.blogspot.com/

Autorka: H. Sŭzdatel

Wiek: ?

Adres: e-skapizm.blogspot.com/

Data zgłoszenia: ?

Pierwsze wrażenie

Właściwie to pierwsze wrażenie jest nijakie, chociaż przyznać muszę, że jeśli zastanowię się nad adresem trochę głębiej, to nachodzi mnie przeczucie, że gdzieś się już z samym terminem eskapizmu spotkałam. Kojarzy mi się to ze sztuką, psychologią oraz ewentualną socjologią. To ostatnie chyba odpada, ale kwestia psychologii nadal bardzo mnie gnębi. Ja tutaj zaraz przyniosę książkę od tego przedmiotu i zobaczymy z czym to się ewentualnie je. Chwileczkę… O, jest! Hm… Po trochu miałam rację. Bowiem eskapizm oznacza ucieczkę od problematycznej codzienności i rzeczywistości (wszystkie prawa wędrują do autora podręcznika od psychologii – z wielką chęcią wymieniłabym jego imię, gdyby pani z kiosku właściwie skserowała stronę główną). Z kolei belka bardzo, bardzo mnie zawiodła. „e s k a p i z m – Nicolas Hardwicke”? Czy to jakiś pan, które wymyślił ów termin, ewentualnie najbardziej znany przypadek reprezentujący eskapizmową ucieczkę? Książka milczy. Może to bohater? Blog milczy. Cholera go wie…

4/5

Szata graficzna

Tutaj jest troszkę ciemno, chociaż ten obrazek po lewej stronie troszkę całość rozwesela. Ogólnie na blogu panuje lekki minimalizm (ten blondyn po lewej stronie to wyobrażenie postaci z opowiadania?), który w sumie mi nie przeszkadza. Przyczepię się jednak do napisów w uniwersalnej. Bardzo nie lubię kiedy blogerzy mieszają angielski oraz polski. Droga wolna jeśli decydują się używać angielskiego na swoim blogu – przecież ja im za to krzywdy nie zrobię. Problem pojawia się przy mieszaninie. Jeśli adres utrzymany jest w języku polskim, to niech możliwe napisy także takie będą. Czy to sprawia wrażenie aż tak trudnej rzeczy?

Jak już wcześniej rzekłam, na blogu panuje minimalizm. I dobrze. To teraz zobaczymy czy autorka ma porządek z podstronami. Hm… Co my tutaj mamy? Jest Nicolas, z krótkim opisem Nicolasa Hardwicke czyli (jeśli dobrze zrozumiałam) głównego bohatera. Ooo! Rozumiem. Czyli imię z belki oznacza postać? A więc po części miałam rację. No dobrze, co znajduje się w treści tej zakładki? Wyjaśnienie cech tegoż pana oraz – co lekko mnie zdziwiło – jako taki zarys całej fabuły. Bardzo ciekawy pomysł, muszę przyznać. Błędów nie ma, przyczepię się tylko do braków odstępów między kropką, a początkiem zdania. Od razu zastrzegam, że nie traktuję tego jako błąd, tylko ewentualne popsucie estetyki. Od autorki zależy czy to poprawi czy nie, ja punktów za to nie ujmę, a tylko zwrócę uwagę. A nuż inny oceniający się przyczepi? Idąc dalej mamy także Eskapizm, czyli przedstawienie fabuły w związku z psychologicznym terminem. Dowiaduję się teraz, że opowiadanie ma miejsce w roku pańskim 2008, a miejsce akcji to Nowy Jork, który – wedle słów autorki – „nie jest prawdziwym Nowym Jorkiem”. Eeee… Znaczy się rozdziały to wyjaśnią, tak? Kolejne Odwiedzam oraz Oceniają to w sumie nic nowego. Podstrony są, bo – nie oszukujmy się – każdy blog musi takowe posiadać, to już stwierdzona reguła. Jestem jednak pozytywnie zaskoczona dwiema poprzednimi zakładkami, bo opisano w nich zarys fabuły, bez zdradzanie, co kryje się głębiej. A dodać trzeba, że całość człowieka bardzo interesuje, głównie przez tajemniczy styl zapisu. Ale o tym za chwileczkę, najpierw zamknijmy temat grafiki.

10/15

Treść

Czytam treść bloga i jestem nieco zagubiona. Gdzie pojawił się rozdział pierwszy? Całość rozpoczyna prolog, a centralnie po nim następuje część druga. Czy to jest jakiś błąd w numeracji czy ewentualny brak oznaczenia etykiety? A może ja jestem tak czepliwa? Treść wydaje się być jednolita, więc może to jednak kwestia numeracji?

Fabuła

Okej, tego punktu nie jestem całkowicie pewna. Z jednej strony fabuła to kawał ciekawego ciasta, a z drugiej lekko przeterminowanej i nudnej porcji lukru. Piszę to w ten sposób, bo tak naprawdę trudno jest znaleźć złoty środek, by pogodzić moje uczucie. Podoba mi się ogólna idea opowiadania – brytyjski arystokrata ma dosyć swojego życia i dlatego też ucieka z rodzinnego miasta. Z drugiej jednak strony denerwujące jest to, że wszystko dzieje się tak wolno. Napisałaś już sześć rozdziałów, ale o definitywnym zakończeniu pierwszego etapu przeprowadzki Anglika do Stanów Zjednoczonych, czytamy dopiero w rozdziale piątym, gdzie jako tako zaakceptował już swoich współlokatorów. Dodatkowo, w ciągu tych sześciu rozdziałów nie wystąpiły jakieś szczególne wątki - ciśnienie podniosło mi się tylko przy opowieści Scarlett oraz w rozdziale szóstym, gdzie Nicolas zaczyna pracować. Trudno jest jednoznacznie wyrazić się w tej kwestii. Jak już powiedziałam, pomysł jest, ale brakuje mi przełomowych wątków, które naprawdę mogłyby zwrócić uwagę czytelnika.

Opisy i dialogi

Tutaj jest już o wiele lepiej. Opisów jak i dialogów trochę masz. Nie powiedziałabym, że na poziomie równym, ale pośrednim. W rozdziale dotyczącym przemyśleń Nicolasa pojawiły się chyba tylko trzy, jeśli nie dwa wersy dialogowe. Przyczepiłabym się do tego, gdyby nie ciekawe opisy - to uważam za największy atut twojego opowiadania.

Kreacja bohaterów

Tutaj mogę powiedzieć dużo, bo bohaterów w twoim opowiadaniu jest kilku, chociaż głównym pozostanie Nicolas. Cała fabuła pisana jest z jego perspektywy, dlatego też przedstawiasz na blogu nieco subiektywny przegląd postaci. Najbardziej przypadła mi do gustu kreacja Scarlett, a w szczególności jej historia. Ta bohaterka, mimo że nie protagonistka, od razu zyskała moją sympatię, czego nie można powiedzieć o Nicolasie. Wybacz, ale twój bohater główny jest po prostu irytujący. Odniosłam wrażenie jakby na wszystko patrzył z góry, oceniając czy ktoś jest wart jego uwagi. Zwracam na to uwagę głównie dlatego, że chcesz kreować go na postać uciekającą od swojego arystokratycznego dziedzictwa. Inni bohaterowie, tj. Vincent i Charlie nie wzbudzili we mnie żadnych uczuć, są po prostu postaciami drugiego planu.

Oryginalność i styl pisania

Oj tutaj autorka dostanie ode mnie dużo punktów, przede wszystkim przez tematykę. Z jednej strony twoje opowiadanie jest zwyczajne – nie ma w sobie ani krzty przepięknych i równocześnie oklepanych wampirów, hasających elfów czy też miotających różdżkami magów. Jednakże, ta historia mówi o zwykłym człowieku, który uciekł przed swoim dziedzictwem i przeszłością. Podoba mi się ta idea. Zachowujesz pozory zwykłej historii, kiedy druga odsłona jest bardziej metaforyczna. Opowiadanie jest oryginalne, głównie przez motyw eskapizmu i mam nadzieję, że reszta rozdziałów zostanie zachowana w tym tonie. Styl pisania masz bardzo dobry, a większość błędów związana jest głównie z interpunkcją. Piszesz dojrzale i interesująco. Uważam jednak, że za dużo wersów poświęcasz wewnętrznym przemyśleniom bohatera. I zanim mnie autorko zlinczujesz, wiedz, że ja dostrzegam fakt, iż bez tego opowiadanie nie byłoby opowiadaniem, a zwykłą kupką zdań z przecinkami, myślnikami i kropkami. Puentą mojego zdania jest to, że mogłabyś dawać takie przemyślenia nieco rzadziej, rozkładając je równomiernie na kolejne rozdziały.

Pozwoliłam sobie wypisać wszelakie błędy, które znalazłam. Jeśli coś pominęłam – przepraszam. Jednakże ocenianie bloga o jedenastej wieczorem ma także swoje wady. 

Rozdział II

„Przez moment zastanawiał się nad celem pozostawiania mebli, tak wielkich gabarytów, pustych” – brak przecinków.

 „— Dobrze. – Uśmiechnęła się jeszcze szerzej”– jeżeli opis zachowania, czy też sytuacji (czyli człon po „-„) zaczyna się od czasownika, to wtedy ten właśnie czasownik powinien zostać zapisany z małej litery. Przeciwnie będzie jeśli po myślniku umieścimy rzeczownik – wtedy mamy pełne prawo zapisać go z dużej litery.

Rozdział III

„ (…) i znów spóźni się do szkoły, ale to było po prostu latarni, która bezczelnie…” – znaczy się, co było po prostu latarni? Ewentualna wina?

„Wydawało mu się, że Vincent już dawno powinien był się pokazać w pokoju.” – „że Vincent już dawno powinien pokazać się” – czasownik był wyrzucamy do kosza i dokonujemy lekkiej transformacji zdania.

„Wszyscy na zdjęciu uśmiechali się, stali razem na tle dużego kamiennego domu z drewnianym dachem.” – uważam, że zamiast przecinak powinnaś raczej wstawić spójnik „i”. Ewentualnie zmienić konstrukcję drugiego członu i zamienić stali na stojąc.

„Spędzał tam czas tylko, kiedy wracał z internatu.” – przecinek nie jest wymagany.

„do rodziców, z którymi sporadycznie rozmawiał” – szyk zdania: rozmawiał sporadycznie

„tą całkiem ciemną stronę” – końcówka zaimka określonego (w tym wypadku tę) zawsze musi zgadzać się z końcówką rzeczownika (tutaj: stronę).

„których Nicolas nigdy w życiu się nie przyznał, których zawsze się wypierał” – zamiast przecinka użyłabym „i”.

,,(…)ucieczką, wolnością. Jednak nie przynosiły upragnionej ulgi, ucieczki” – powtórzenie.

Rozdział V

„Zresztą, uważał, że nigdy się nie mylił w swoich ocenach.” – centralnie to nie mam tutaj niczego do zarzucenia, ale „nigdy nie mylił się w swoich ocenach” brzmi jakoś tak lepiej. Przynajmniej dla mnie.

„Po minucie wsłuchiwania się w dźwięki wydawane przez kanapę, powrócił do stanu zawieszenia.” – autorka zapomniała o przecinku.

„Dlaczego ona mi ci to powiedziała, Nicolasie? – no to w końcu mi czy ci?

„że ktoś mógłby być do niego podobnym” – czy podobny nie brzmi lepiej?

Rozdział VI

„— O jejku, myślałam, że Brytole są milutcy, a tu proszę. Rozczarowanko. – Charlie zrobiła” – uciekaj z tą kropką!

23/30

Starałam się znaleźć wszystkie błędy, ale to nie zawsze jest możliwe. Optymistycznie podsumowując tę część powiem, że językowych nieścisłości nie ma w nadmiarze. Jedna strona w Wordzie na kilkanaście z opowiadaniem to naprawdę dobry wynik. Radziłabym po prostu jeszcze raz sprawdzać rozdziały przed ostateczną publikacją.

Dodatkowe punkty

Wiesz za co przyznam ci dodatkowe punkty? Za pomysł, bo ten ewidentnie posiadasz. Mam tylko pytanie, czy on się nie wypali? Na podstronie wielokrotnie pisałaś, że historia ewoluowała, a Nicolas zmieniał się wraz z twoim dorastaniem. Co jeśli to samo stanie się z tym blogiem? Jestem pełna nadziei, że dokończysz swoje opowiadanie.

1/5

Ilość punktów: 38/55

Patrząc na tabelę z ocenami, trzydzieści osiem punktów równa się srebrnej szarfie. Mówiąc szczerze nie jest źle.